Na meer dan een jaar met elkaar om de tafel met moeizame pogingen om de leerlingenvervoerscrisis op te lossen is de uitspraak van Carolien Aalders over de rol van ouders afgelopen week de druppel.  Wij hebben meer dan een jaar moeizame overleggen gevoerd met VNG die nergens toe hebben geleid. En dan hebben we ook nog eens te maken met de lange arm van mevrouw Aalders die het vervoersprobleem niet oplost, maar verwijst naar de verantwoordelijkheid van ouders. Vorig jaar werden haar standpunten al verwerpelijk gevonden door honderden ouders en dit jaar is dat zelfs nog erger. Haar mening is daarnaast ook nog eens van grote invloed bij zowel VNG als vele gemeenten die met haar werken en zich door haar laten adviseren, wat ook weer van negatieve invloed is bij opmaak aanbestedingen en verordeningen en bij het VNG zelfs de modelverordening die als voorbeeld moet dienen voor alle gemeenten. Mevrouw Aalders is de oprichter van Reiskoffer om zelfstandig reizen in onze doelgroep ‘te bevorderen’. Echter gaat dit niet op een manier die onze leerlingen en hun ouders bevorderlijk vinden.

Doordat de onderhandelingen met VNG niet opschoot is er nu al meer dan een jaar lang ernstige chaos bij leerlingenvervoer en dat is daardoor nu zelfs verergerd. De klachten zijn schrijnender, de schade is zwaarder en de gemiste lesuren hoger. LBVSO roept daarnaast al meer dan een jaar op bij OCW tot een verordening of noodingreep, ‘desnoods het leger’, want dit raakt ons recht op onderwijs. Verplicht elke gemeente om met private taxibedrijven te gaan werken waar ouders gratis gebruik van kunnen maken en kom met een plan om alle gemiste lesuren in te halen. Afgelopen schooljaar zijn er bijvoorbeeld vele leerlingen gezakt voor hun examen, omdat zij meer dan 200 lesuren miste. En nog voordat hier compensatie voor is, zien we dit jaar kinderen nu al richting de 100 tot 200 gemiste uren gaan, dat kinderen in niveau moeten afschalen of dreigen hun diploma niet te halen en het schooljaar is pas net begonnen. Het compenseren van gemiste onderwijstijd, daar wordt ook geen enkel onderzoek naar gedaan laat staan gerepareerd.

Mevrouw Aalders was de druppel, het onderzoek van VNG duurt ook maar voort en is naar onze mening ook niet representatief omdat er nooit serieus gekeken wordt naar oplossingen maar altijd binnen de oogkleppen van de aanbesteding via gemeentes. Ook worden er geen cijfers bij gemeentes uitgevraagd over de aantallen waar het misgaat of goed gaat. Wel wil de VNG “goede voorbeelden delen” zonder dat ze ooit in onderzoeken de namen van gemeentes hebben geregistreerd.

Zelf zegt mevrouw Alders ook samen te werken met VNG en ondanks dat VNG hier afstand van neemt, kwam er vanuit VNG geen duidelijkheid hoe het dan kan dat mevrouw Aalders op al haar kanalen het volgende zegt: “Sinds 2000 lid van de landelijke werkgroep leerlingenvervoer VNG”. Deze werkgroep adviseert de VNG over het te voeren beleid en er zou vanuit die rol “een nauwe en directe samenwerking zijn gegroeid met VNG”… Uit ons eigen onderzoek blijkt ook dat zij meedenkt in opmaak modelverordening.

Wij hadden een pro actievere houding verwacht van de VNG, omdat de schade die deze leerlingenvervoerscrisis oplevert enorm groot is voor een groep zeer kwetsbare kinderen.

OCW houdt weer vast aan het idee dat ons vervoer geen onderdeel is van ons onderwijs. En zolang dit zo is kunnen zij het afschuiven naar gemeenten en worden wij aan het zuurstof gehouden waarvan VNG de knoppen bediend. Echter is ons vervoer wel degelijk onderdeel van ons onderwijs net zoals een privéchauffeur onderdeel is van minister zijn. Zonder kunnen zij hun werk niet doen. Zonder ons leerlingenvervoer kunnen wij geen onderwijs volgen en zijn wij geen onderdeel van deze maatschappij en is er geen kansengelijkheid. Ons recht op onderwijs wordt geschonden en het verdrag van het gehandicapte kind ook.

Tal van mogelijkheden hadden aangezwengeld kunnen worden, maar niemand grijpt in voor ons. Wij gaan daarom niet meer aan tafel met VNG en willen met OCW op kort termijn een stevig gesprek voeren over het leerlingenvervoer, omdat ons vervoersprobleem erkend moet gaan worden als een probleem in het pedagogisch en psychisch klimaat van een kind zijn onderwijs. De oplossing ligt namelijk daarin en dan kunnen er stappen gemaakt worden. Het brengt nu onze leerlingen niet wat zij nodig hebben en de schade loopt alleen maar op in plaatst dat het vermindert.